Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Drugi tom ulubionej serii mojej córki nie był już tak przewidywalny, jak pierwszy, ale chaosu w nim było znacznie więcej. Nie mogę powiedzieć, że jestem równie zachwycony, ale te ponad 30 lat różnicy wieku robi swoje. Niemniej nie mogę też powiedzieć, żebym się źle bawił. Przyjemna opowiastka, gdzie wszędzie pełno przeróżnych stworów i potworów, ale tym największym jak zawsze jest człowiek... 15 kolejnych książek z serii czeka na półce (nie wszystkie jeszcze mamy), więc do świata Clary i Jasiego jeszcze wrócę nie raz. I zrobię to z przyjemnością oczekując znów lekkiej młodzieżowej rozrywki.

Drugi tom ulubionej serii mojej córki nie był już tak przewidywalny, jak pierwszy, ale chaosu w nim było znacznie więcej. Nie mogę powiedzieć, że jestem równie zachwycony, ale te ponad 30 lat różnicy wieku robi swoje. Niemniej nie mogę też powiedzieć, żebym się źle bawił. Przyjemna opowias...

Rozwiń

Zwiń

Trudno to nazwać powieścią, to raczej rozciągnięte na 200 stron dłuższe opowiadanie. Bardzo trudno mi się też w tę opowieść wchodziło. Miałem w głowie straszny chaos i nie do końca wiem czy przyczyna leżała po mojej stronie i kiepskiej koncentracji, czy też coś nie tak było z budową tekstu.

Natomiast, gdy już udało mi się zrozumieć gdzie i kiedy, a także z kim jestem zaczęło się czytać lepiej.

Masterton jest dla mnie mistrzem makabry, gdzie ludzkie bestie są straszniejsze, niż te wymyślone. Tu też z takimi mamy do czynienia i dzięki temu czułem, że wchodzę w mrok. I było naprawdę nieźle, tyle, że wszystko szybko zgasło, dobrnąłem do końca i mam mieszane uczucia. Książka nie była zła, ale brakowało mi poznania bohaterów, ot taki krótki metraż tyle, że na papierze. Do przeczytania, umiarkowanie wciągające, ale raczej nie do zapamiętania...

Trudno to nazwać powieścią, to raczej rozciągnięte na 200 stron dłuższe opowiadanie. Bardzo trudno mi się też w tę opowieść wchodziło. Miałem w głowie straszny chaos i nie do końca wiem czy przyczyna leżała po mojej stronie i kiepskiej koncentracji, czy też coś nie tak było z budową tekstu...

Rozwiń

Zwiń

Kolejny tom przygód Conana już za mną. Na szczęście, bo ten do tych lepszych z pewnością się nie zaliczał.

Nudna, ślamazarna akcja, większość opowieści była pustym wypełniaczem tylko po to, by na ostatnich 8 stronach zamknąć liczące 192 nużące wprowadzenie.

No dobrze, nie było jednak aż tak źle. Nieconanowy wątek był nawet ciekawy, ale większość scen z głównym bohaterem można było mocno skrócić. Tyle, że zmieścilibyśmy się w 100 stronach.

Dało się to przeczytać, trzymała mnie do samego końca historia pewnej lalki. Ale nie będę nikogo specjalnie zachęcał, bo nie warto, zaś miłośnicy serii i tak przeczytają..

Kolejny tom przygód Conana już za mną. Na szczęście, bo ten do tych lepszych z pewnością się nie zaliczał.

Nudna, ślamazarna akcja, większość opowieści była pustym wypełniaczem tylko po to, by na ostatnich 8 stronach zamknąć liczące 192 nużące wprowadzenie.

No dobrze, nie było jednak aż...

Rozwiń

Zwiń

Szok. To pierwsze wrażenie po wejściu w świat Alicji. Nie wiadomo, o co chodzi, ale jest strasznie, mrok dookoła i jakieś wyimaginowane potwory. Potem powoli coraz bardziej zaczynam rozumieć otoczenie, bohaterów, ale świat wcale nie jest mniej tajemniczy, jest jak z koszmaru pisarza horrorów. Niczego nie można być pewnym, twardy realizm miesza się tu z magią, ale całość zaczyna wciągać.

Nie mogę powiedzieć, że bawiłem się świetnie, bo było niemal tak brutalnie, jak u Mastertona w najlepszych momentach, niemniej czyta się to całkiem sprawnie i po zakończeniu chce się jeszcze trochę pobyć z Alicją i Topornikiem. Na szczęście już dawno sobie ten powrót zapewniłem, a "Czerwona królowa" i "Lustro" czekają na swoją kolej, bo inne książki też chcą być przeczytane...

Szok. To pierwsze wrażenie po wejściu w świat Alicji. Nie wiadomo, o co chodzi, ale jest strasznie, mrok dookoła i jakieś wyimaginowane potwory. Potem powoli coraz bardziej zaczynam rozumieć otoczenie, bohaterów, ale świat wcale nie jest mniej tajemniczy, jest jak z koszmaru pisarza horror...

Rozwiń

Zwiń

Seria o Pendergaście to nie jest literatura wysokich lotów, ale lekka rozrywka łącząca zagadkę sensacyjną z elementami fantastyki. I jako taka - spełnia całkowicie moje oczekiwania. Niemniej są w niej książki lepsze i gorsze. Ta zdecydowanie jest jedną z najlepszych. Była bardzo dynamiczna, z ciekawymi lokacjami, sporą liczbą zwrotów akcji i ciekawym zakończeniem.

Bawiłem sie całkiem nieźle, a całość czytało się szybko. Na pewno jednak nie warto zaczynać od tej książki - jak to w serii - trzeba historię poznać od początku, bo wszyscy pozytywni bohaterowie już wcześniej się w niej pojawili.

Seria o Pendergaście to nie jest literatura wysokich lotów, ale lekka rozrywka łącząca zagadkę sensacyjną z elementami fantastyki. I jako taka - spełnia całkowicie moje oczekiwania. Niemniej są w niej książki lepsze i gorsze. Ta zdecydowanie jest jedną z najlepszych. Była bardzo dynamiczna...

Rozwiń

Zwiń

Masterton słynie ze swoich horrorów, jednak jego thrillery są po stokroć straszniejsze niż opowieści o demonach, diabłach czy dżinnach. Ludzie są jednak większymi bestiami i każda kolejna książka z serii o irlandzkiej nadkomisarz jest chyba bardziej przerażająca. W tym tomie autor uderza w nas zbrodnią, której obawiamy się najbardziej. Oprócz makabry dostajemy też wartką, spójną opowieść, która krok po kroku przybliża nas do końca. Na pewno niezłego, ale czy szczęśliwego? No cóż, Masterton nie pisze słodkich opowieści, więc na wiele liczyć nie można...

Masterton słynie ze swoich horrorów, jednak jego thrillery są po stokroć straszniejsze niż opowieści o demonach, diabłach czy dżinnach. Ludzie są jednak większymi bestiami i każda kolejna książka z serii o irlandzkiej nadkomisarz jest chyba bardziej przerażająca. W tym tomie autor uderza w...

Rozwiń

Zwiń

Obejrzałem obie części Diuny, nigdy nie czytając książki. Zresztą po pierwszej części filmu kupiłem pierwszą powieść Herberta - ojca i postanowiłem poczekać z nią do obejrzenia "dwójki". Jednak po seansie uznałem, że na tyle mocno zafascynowała mnie opowieść, iż uznałem, że mogę spokojnie zacząć czytać o tym świecie zgodnie z chronologią zdarzeń. Jednak trochę niepokoiła mnie sugestia, że książki Briana Herberta to "popłuczyny po dziełach ojca". Trochę zaniepokojony postanowiłem przekonać się samemu i sięgnąłem po "Dżihad". Przyznam, że tytuł też mnie nie ujął, ale już treść jak najbardziej. Początkowo ciężko wchodziło mi się w przedstawiony świat, ale gdy już zrozumiałem co się w nim dzieje, a potem wyjaśniono mi wszelkie szczegóły - było mi łatwiej. Im dalej w książkę, tym trudniej było mi się od niej oderwać. Ostatnie 400 stron przeczytałem w dwa dni, a dla samej końcówki poświęciłem wieczór z piłkarską ligą mistrzów i genialne zapewne spotkanie Realu z Manchesterem City. Ale po skończeniu książki, nawet znając wynik (3:3) nie żałowałem, bo książka była doskonała, a ja zapewne sięgnę do portfela, by jak najszybciej uzupełnić brakujące pozycje serii. Książek obu Herbertów jest ponad 20 - ja mam na razie 10. Szykują się 2-3 lata systematycznych spotkań z tym światem (bo zwykle poszczególne pozycje z serii czy autora przetykam dziesięcioma innymi książkami, żeby nie popaść w monotonię, a czytam ledwie około 70 książek rocznie). Tyle, że teraz, gdy już Brian mnie nie zawiódł obawiam się o Franka...

Obejrzałem obie części Diuny, nigdy nie czytając książki. Zresztą po pierwszej części filmu kupiłem pierwszą powieść Herberta - ojca i postanowiłem poczekać z nią do obejrzenia "dwójki". Jednak po seansie uznałem, że na tyle mocno zafascynowała mnie opowieść, iż uznałem, że mogę ...

Rozwiń

Zwiń